Osadnicy żydowscy pojawili się na terenach dzisiejszego regionu tarnowskiego już w średniowieczu. Pierwsze wzmianki o ich obecności pochodzą z 1445 r. We wrześniu 1939 r. ludność żydowska stanowiła 45% mieszkańców Tarnowa. Miasto było ważnym ośrodkiem życia religijnego, z kilkoma synagogami i kilkudziesięcioma małymi domami modlitw, z żydowskimi szkołami, drukarniami, towarzystwami kulturalnymi i społecznymi, bogatym życiem towarzyskim. Wraz z wybuchem II wojny światowej, 7 września 1939 r. do miasta wkroczyli Niemcy i wkrótce wielowiekowa historia tarnowskich Żydów została starta w proch. Najstarszą część dzielnicy zamieszkałej niegdyś przez Żydów tworzą ulice Żydowska i Wekslarska. Zachowane tam kamienice, pochodzące z XVII i XVIII wieku, prezentują charakterystyczną zwartą zabudowę, z wąskimi przesmykami pomiędzy kamienicami, wąskimi sieniami oraz maluteńkimi podwórkami. Charakterystyczne są także, niespotykane w pozostałych częściach Starego Miasta wąskie ściany frontowe. W niektórych domach zachowały się żelazne okiennice dawnych żydowskich sklepów. Pamiątkami judaistycznymi w Tarnowie są przede wszystkim: bima – pozostałość po synagodze, łaźnia rytualna oraz kirkut.